De worsteling van Avicii
Afgelopen vrijdag heb ik de documentaire True Stories van Avicii op Netflix gezien. Voor iedereen die interesse heeft in talent en talentontwikkeling is deze documentaire verplichte kost! Het is een heftig verhaal over een introvert muzikaal genie die mensen niet wil teleurstellen, maar zichzelf steeds meer in een spagaat zet.
Ik ben zelf nooit een enorme fan van Avicii geweest, maar heb wel bewondering voor zijn talent om commerciële, cross-over muziek te maken die bij het grote publiek aanslaat. Toen hij aangaf niet meer op te willen treden, heb ik, zonder de feiten te checken, mijn wenkbrauwen wel even gefronst. Waarom stopt iemand met wat in mijn ogen juist de kers op de taart is? Daar doe je het toch juist voor?! Dat hij eigenlijk alleen muziek wilde maken en worstelde met zijn introverte karakter, de stress die zijn optredens hem gaven en ook zijn beroemdheid, wist ik toen nog niet. Daarom is deze documentaire juist zo relevant voor organisaties die het beste uit hun mensen willen halen.
De documentaire laat op een haarfijne manier het verschil zien tussen iemands talenten, waar hij energie van krijgt en waar het zijn management om te doen is (veel optredens boeken). Tim (dat is de werkelijke naam van Avicii) wil muziek maken en het liefst met veel muzikale mensen om zich heen. Zo zie je Chris Martin van Coldplay, Will.i.am van de Black Eyed Peas en Nile Rodgers (van Chic en producer van o.a. David Bowie en Madonna). De rode draad is hun bewondering voor Tim om vanaf zijn laptop briljante melodieën te componeren.
In het begin van zijn carrière krijgt Tim nog een kick van het optreden. Het voelt zich geaccepteerd en krijgt energie van de connectie met zijn publiek. Dit verandert naarmate hij beroemder wordt en ook steeds meer moet optreden. Naarmate de tijd verstrijkt gunt hij zichzelf onvoldoende de tijd om te bedenken wat hij nu zo leuk vond aan toeren. Hij voelt zich nergens meer thuis. Ook niet als hij na weken van toeren weer in zijn eigen huis komt.
Ash Pournouri is de slimme, op resultaat gerichte manager die Tim heeft geholpen te doen wat hij het liefst doet; muziek maken. Maar het talent van Ash is ook zijn valkuil. Hij luistert niet of wil niet luisteren wanneer Tim aangeeft niet meer te willen optreden. Tot grote frustratie van Tim. De valkuil van Tim is dat hij mensen niet wil teleurstellen. Tim citeert Carl Jung. Jung is wellicht nog het meest bekend geworden door zijn persoonlijkheidstypologie. In zijn boek Psychologische typen uit 1921 werkte hij vier basistypen van de menselijke persoonlijkheid uit. Hij stelde daarbij contrasterende functies tegenover elkaar: denken en voelen, perceptie (waarneming) en intuïtie, waarbij elke functie als het ware de pool is van een cirkel, die het zelf symboliseert. Een van die polen is bij elk basistype dominant; ze is onze 'superieure functie'. Een bijkomende, belangrijke factor is of de psyche naar binnen (introvert) of naar buiten (extravert) is gericht (Wikipedia). Tim geeft een analyse van zijn karakter: introvert en intuïtief. Kort gezegd; zijn profiel past lastig bij een deel van het leven dat hij leidt (of lijdt). Gevolg is dat hij veel alcohol en medicijnen gebruikt en deze hebben een slechte invloed gehad op zijn gezondheid.
Marcus Buckingham predikt al jarenlang de sterke punten revolutie. Marcus gelooft in aandacht voor de individuele talenten, de kernkwaliteiten, van mensen en excellente managers weten die te cultiveren (ook als het even niet in hun eigen belang is). Medewerkers moeten doen waar ze goed in zijn én energie van krijgen. Een persoonlijkheidstest of drijfverenvragenlijst kan daar al een prima hulpmiddel bij zijn. Managers hebben als taak om de talenten van mensen te ontdekken, te ontwikkelen, te benutten en met elkaar te verbinden. Tim was zo slim om zichzelf al langs de persoonlijkheidsmeetlat van Jung te leggen. Dat de mensen rond Avicii daar weinig of niets mee hebben gedaan, moge duidelijk zijn. En hiermee is een groot talent verloren gegaan!